Voor kwetsbare personen die moeite hebben om praktische zaken af te handelen, is het soms stresserend om zich naar afspraken te begeven of deze in te plannen. Hier geen hulp bij vinden, kan de oorzaak zijn van herval of uitschuiver. Om deze personen hier in bij te staan kan de kwetsbare persoon (de deelnemer), die het moeilijk heeft om de praktische verplichtingen van de maatschappij alleen aan te gaan, beroep doen op een vrijwilliger (de kompaan) die hem dan vergezelt naar dergelijke afspraken.
Zo wordt een vrijwilliger (kompaan) in contact gebracht met een deelnemer en ontmoeten ze elkaar in het Hoeckhuys om samen naar afspraken e.d. te gaan of praktische zaken te regelen. Dit kan gaan over afspraken bij OCMW, bank, huisvesting, … Kompanen zijn met andere woorden voor hun deelnemer een brug naar de buitenwereld en een steunpilaar.
Kom(p)aan verschilt van andere buddywerkingen qua doelgroep en activiteiten. De doelgroep bestaat voornamelijk uit personen die nog niet genoeg “ruimte” in hun hoofd hebben om aan vrijetijdsbesteding te denken. Ze zitten nog met allerlei praktische en administratieve zaken die geregeld moeten worden voor ze zich (psychisch) kunnen bezig houden met vrijetijdsinvulling. De activiteiten van Kom(p)aan richten zich dan ook voornamelijk op het regelen van deze zaken en de steun hierbij.
Het Hoeckhuys, ontmoetingscentrum van Walden opteert bewust voor een vrijwilligerswerking vanuit de idee dat personen met psychische problemen naast professionele zorg ook nood hebben aan vriendschappelijk en ‘gewoon’ contact, aan een lotgenoot.
De ontmoeting tussen een deelnemer en een kompaan is een ‘georganiseerd , praktisch en vriendschappelijk contact’. Georganiseerd omdat er geen sprake is van een spontane ontmoeting. De contacten zijn beperkt in tijd, frequentie en aard van de activiteiten. Praktisch omdat het gaat om steun bij afspraken, te regelen zaken, … Vriendschappelijk omdat de contacten vrijwillig, vertrouwelijk, regelmatig en gelijkwaardig verlopen. De kompaan heeft begrip voor de kwetsbaarheid van de deelnemer en kijkt mee naar zijn of haar mogelijkheden en interesses. Het is niet de bedoeling om hulp te verlenen: de nadruk ligt op ‘er zijn’ voor de ander.